ruhsal derinlik

  İÇ BUĞU                  Kimseyi bunaltmamak için içime attıklarımı yazıyor gibiyim. Hep derler ya, içine atmak iyi değil, diye. Yazdığın zaman çöpünü ortaya dökmüş oluyorsun. Almak isteyen alıyor, işime yarar bir şey var mı, diye bakıyor ve gidiyor. Özgürlük var burada. Sen de kimseye kendini beğendirmeye çalışmıyorsun, sadece kendini ortaya koyuyorsun. Yeteneğin olsun ya da olmasın, kendinden bir beklentin olmadığında yazmak terapidir. Aslında kendine ulaşamayacağın kadar yüksek hedefler koymadığında yaptığın birçok şey seni rahatlatabilir. Profesyonel olarak yapmadığımız her şey bize rahatlık verir. Çünkü hepimizin bir uzmanlık alanı var ve oraya yüklediğimiz beklentilerin, hissettiğimiz gerginliğin nefes almaya ihtiyacı var.                  Şöyle bir fark ettim de gerçekten en yakınlarıma bile çok az içimi döküyorum. Gerçekte ne kadar hassas olduğum ortaya çıkarsa beğenilmeyeceğime inanmışım. Aslında böyle düşünen çok insan olduğunun da farkındayım. Bastırdığımız, saklamaya çalı

                          Kalbimden geçenleri yazmadan uyuyamadığım gecelerim çoğaldı. İşte bu gecelerden önce içimde nereden geldiğini bilmediğim bir sıkıntı vardı. Dışarda gök gürlüyordu, şimşekler çakıyordu. İçimi ürperten o korkuya anlam veremiyordum. Çocuk değildim. Sıcak yatağımda yatarken üç beş gürültüden zarar gelmeyeceğini de biliyordum. Neydi bu ruhumu saran büyük felaketin habercisi? Tanrı'dan uzaklaştığımızı konuşuyorduk o gece. O'na yaklaştığımız anların acılarla dolu olduğunu hatırlıyorduk. Özlüyorduk o zamanları. O'na yakın hissetmeyi, bizi şefkatiyle sarıp sarmalamasını özlemiştik. Gözümden ırak gönlümde yakın bir dostumla bunları dile getiriyorduk o gece. Nasıl uyuduğumu bilmediğim neye uyandığımı ilk başta idrak edemediğim o gece...            Artık iyiyim demek istemiyorum. Her zamanki gibi diyorum. Her zamanki gibi varoluşsal sancılar içindeyim. Her zamankinden daha çok depreşti anlam arayışlarım. Bu kadarını kaldıramam düşüncesiyle en arka raflara sakl