ruhsal derinlik

Evet bakıyorum da son yazımdan beri yine 4 gün geçmiş. İnanmazsınız belki ama bu ortam her gün aklımda. Bloğumu güncel tutmak istemem ciddi derecede farkındalığımı arttırıyor. Sıradan görünen günlerimden sadece düşününce ve dikkat edince bekleyebileceğim anlamlar çıkarıyorum. Mesela dün kendimi bir konuda yanlış tanıdığımı fark ettim ve hayret ettim. Yani resmen şaşırdım kendime. Neyi mi abartıyorum? Böyle sizi merakta bırakıyorum.  Hemen söyleyeyim. Dün sabah onda evden çoğu zaman olduğu gibi okula gitmek üzere çıktım. Sokağın sessizliği içinde kaldırımdan yürürken, hızla gelen arkası yüklü bir bisikletle aniden burun buruna geldim. Sokağın ortasında kamyonun yolu kapatmış olması, adamın kaldırımdan geçmesine sebep olmuş belli ki. Bunda tuhaf bir şey yok. Sokakta yürüyen kimselerin pek olmaması da gazlamasına sürmeye fırsat vermiş anlaşılan. Hele bir de acelesi varsa ki büyük ihtimalle öyleydi ve beni de kamyondan dolayı görmeyince, yüreğim ağzıma geldi desem yeridir. Hemen yana kayac

 Tekrar merhaba canlarım... Bugün sizlere affetme duygusunun güzelliğinden bahsetmek istiyorum. Son birkaç ayda neler yaşadığıma inanamazsınız. Acılarıyla boğuşan kalbim en sonunda aklımı yendi ve kendime geldiğimde akıl almaz şeyler yaptığımı fark ettim, hatalarımla yüzleştim. Emin olun, bu süreç eskisinden çok daha azap vericiydi. Yapmaz dedikleriniz yapar ve gitmez dedikleriniz gider. Hepimizin şu hayattan gelip geçecek olması bir yana, çoğumuz hayatlarımızda hiç ummadığımız şeyler yaşayabiliyoruz. Öylece bir köşeye oturup "NEDEN?" diyerek hayatımızdan çalmayalım. Çaresizliği kabul ettiğimiz andan itibaren kendimize ihanet olmuş oluyoruz. Ne yaparsanız yapın ama hatalarınızla yüzleşirken ve tövbeler ederken bile kendinizi sevmekten vazgeçmeyin. Tanrının bize lütfettiği her gün, her nefes onun yolunda yürüyen ve iyiliğinden vazgeçmeyen insanlar olabilmemiz için. Asla yalnız değilsiniz ve yalnız kalmayacaksınız. Bunu "İNSAN" olduğumuza dayanarak rahatça söyleyebili

Bugün üniversitede dersini dinlemekten en çok zevk aldığım, hatta diğer derslerime pasif katılırken onun dersine aktif katıldığım hocam, aniden beliren harika bir söz paylaştı bizimle.  Aniden diyorum, çünkü hiç beklemiyordum. Felsefe dersi değildi sonuçta. Sözü okuduktan sonra öyle düşüncelere dalmak istedim ki... Aydınlandım desem yeridir. Dersle ilgisi olduğunu fark etmem bir yana, hayatı özetliyor olmasından daha önemli bir durum olmadığını anladım. Biriyle ortak bir zevki paylaştığımda, somut bir benzerlik yakaladığımda nasıl mutlu oluyorum anlatamam. Çünkü bu hayatın telaşı içinde özümüzün aynı olduğunu unutuyoruz. Çok azımız kendi benliğini ve özünün diğer insanlara da ait olabildilğini fark ediyor. Görünen farklılıklara odaklanmışız çünkü, onları bile tek tip hale getirmenin derdindeyiz. Hangi tip baskınsa, güçlüyse ve toplumun çıkarına uygunsa dışlanmamak uğruna çoğumuz o tipi tercih ediyoruz ve özgünlüğümüzü yitiriyoruz. Aynı anda özgürlüğümüzü bir kavanozun içine atıp, kapağ

                 Kendi küçük dünyamda kalbi kocaman bir prensestim ben. sizlere ruhum dokunsun istedim gülüşlerimin arkasından. ta içten gelen ve en derininden... Birinizin hayatından diğerinin anılarına koşardım. Anın getirdiği sürprizleri hüzünlerimde gizlerdim. Aradığım her neyse onu bilerek bir güne daha elveda derdim. Geceleri annemi öpmeden uyuyamazdım. Fotoğraflarından kokusunu içime çekemezken babamı anımsardım ve uzaklardan selam ederdim ona. Çünkü buralardan bile görebilirdim babamın annemin kokusuyla uyuduğunu. Ve genç adam... En güzel düşlerimi sana ayırdım. Sebepsiz gülüşlerimle seni aklımdan çıkarmazken kendimle barıştım. Kalbimle bilinmeyenlere hayat verirken kendi hayatımı bir gün geri dönerim umuduyla, kimse bulamaz sandığım bir yere atmıştım. Aslında keşke biri bulsa diyordum içimden gözlerimi yumduğum her gecenin karanlığında. Rüyalarımda ara sıra beliren yabancı bir yüze aşık oldum ben. Tanımıyordum. Yanında değildim evet, sesini bile dinlemedim uzun uzun. S

    Koşarak gülmek geliyor içimden. İçimden kopan kahkahalarla yankı bulsun sokaklarım. Çığlık çığlığa bağrışalım. Duyan söylenerek bize katılsın. Üzgünken biri bir espri yapsın istiyorum mesela. Bir anda modum değişsin. Gözlerim ışıl ışıl olsun. Nefesim açılsın. Hayat bana seni seviyorum desin. Sen özelsin, değerlisin. İyisin. Güzelsin. Korkun yok, gerek olmadığını bilirsin. Seni yaşatıyorum. Hakkını ne de güzel verirsin biliyorum. Başın derde girdiğinde güvenin sarsılıyor, görüyorum. Korkularını yendiğinde huzurla atıyorsun adımlarını, izliyorum. Keşfetmeye bayılıyorsun. Beni seyretmekle yetinmiyorsun. Bazen başkasından görüyorsun, bazen de sen yaşıyorsun ama en sonunda öğreniyorsun. Her şeyin farkındayım. Güçlüklere aç olan ruhunu gücünle doyuruyorsun. Ama sen seninle nasıl övündüğümü bilmiyorsun. Fark ettin mi şimdi? Zamanını bekliyorum.

                                                      Korkuyorum yoğun duygularımdan.                  Niye böylesine sevmek istediğimi anlamıyorum.                 Neyin eksikliğini yaşıyorum ki ben?                 Çok düşünüyorum aslında.                 Nereye koymayı denesem sığdıramıyorum seni.                 Duramıyorsun içimde, en güvenli yerimde.                 Buraya cuk oturdun diyemiyorum işte.                 Ama senden vazgeçmek de ne mümkün daha yaşanmamış onca şeyimiz varken.                 Hayatlarımızı yan yana sürdürmek isterken.                 En soyut ifadelerle anlatıyorum seni kendime.                 O kadar yoksun ki...                 Bir o kadar devamlı süregelen.                 Erken yada geç kalınmış bir birliktelik değil hayalim.                 Yanında olmama izin verebilmen.                 Birazıyla yetinemeyeceğim kadar ilgini çekebilmem.                 Hislerim seni sevmekten önce, seni tanımaya yoğunlaşmakta..