KİMİN İÇİN?
Sevgili bloğum, Bilen bilir, böyle başladığım hitapların esprisi vardır bende. Şimdi içimden gülüyorum. Eğer bunu abartırsam ağlamaya başlarım, neyse. Esasında canım kendimle sohbete girerken görülüyorum. Sonra bu görünüşlerden rahatsız olup geri çekiliyorum. Çünkü her görüşün açısı farklı ve hangi açı beni nereden alıp nereye bırakıyor, bilmiyorum. Neden yazdığımı didikleyen açıları pergelle kapatmak istiyorum. O zaman da hiçbir şey yazamaz hale geliyorum. Anı yaşarken bulamayacağımı sandığım özgürlük alanını burada bulduğumu düşünmüştüm. Oysa özgürlüğü bir yere sığdırmak onun doğasına aykırı zaten. Öyleyse bu zamana kadar onu yanlış anladım. Bütün içsel ve dışsal baskılara rağmen yaptığım şeyden vazgeçmezsem özgürleşirim. Benliğimden gelen istekleri bırakırsam özgürüm. Çünkü bütün bu istekler, insanın içinde yüzleşmekten kaçındığı olumsuz duygulara tohum veriyor. Tohumu yok etmek mi zor yoksa ağacı yerinden sökmek mi? Budanması gereken ağaçlar yetiştiriyoruz ve bud