BENİM KARANLIK YANIM
Düşündüm, düşündüm, düşündüm. Çocukken her anlamda ne kadar hafif bir insan olduğumu hatırladım. Her yaşın fırtınaları olur. O yaşlarda da başka dönemlerden geçtim elbet. Ama hiçbir ağırlık yoktu üstümde. Yük denen kavrama hayatımda yer yoktu henüz. Yaşamsal deneyimlerin sonucunda insan olarak taşıdığımız yüklerin olduğunu ve bunların altında ezildiğimizi fark ettim. İnsanın yükü arttıkça kilosu da ağırlaşıyordu. O çocuksu hafiflikten, hareketlilikten kısacası yaşam enerjimizden bir şeyler eksiliyordu. Ama kendi içimde şunu biliyorum: İnsana taşıyamayacağı yük verilmez. Öyle olsaydı insanlar gerçekten de ezilmekten ölebilirdi. Ama öyle değil. Bize biçilen süre dolana kadar yaşamaya devam ediyoruz. O halde yanlış algıladığım bir durum olduğunu düşündüm. Kendi içimdeki kötülüğü kabul etseydim her şey daha kolay olacaktı. Kendimi hep diğer insanlardan ayırdım. Farklı ve iyi gördüm. Mutlaka ben hep iyi olan taraftım. İçimde kötülüğe ve haksızlığa hiç yer yoktu. Hep ben haklıydım.