ruhsal derinlik

  GEÇMİŞTEN GELEN MEKTUP      Sene 2072. Dünya büyük bir bozgundan kurtulmuş ve bereketli bir yaşama kavuşmuş. Yaşanan iklimsel krizlerin neticesinde insanlar yok olmaktan kurtulmak için birbirine kenetlenmek zorunda kalmış. Savaşlara ara verilmiş. Herkes o kadar huzurlu ve mutlu ki hiç kimse bir daha o kıtlık ve acıyla dolu günlere geri dönmek istemiyor. Artık teknoloji doğanın kaynaklarını geri kazanmak için kullanılıyor. Tabii ki hiçbir şey ilk yaratıldığında olduğu kadar taze ve bol değil ama olsun. Büyük bir kurtuluşun sevincini yaşıyoruz. Doğamızı ne kadar korursak o kadar yaşam bulacağımızı anladık sonunda ama atalarımızın geçmişini merak etmiyor değilim. Nasıl döndüler bu kötü gidişattan? İyiliğin ve güzelliğin yolunu nasıl buldular? Toplumsal bir hareket ve mecburi bir dayanışma gibi görülse de toplumu oluşturan bireylerin hikayesini merak ediyorum. Bir taş yerinden oynamadan diğerleri hareket etmez çünkü biliyorum. Ekolojik balkonumda oturup sakız aromalı kahvemi yudumlarke

      İki resim bazen tek bir hikayeyi anlatır ve birbirinden kopuk görünen her şeyin gizli bir bağlantısı vardır. Belki keşfedilmemiştir, belki de bulunduğu yerden daha köhne bir yere atılmıştır ama oradadır. Yok edemezsin, çizip boyadığın bir resmi silemeyeceğin gibi...        İşte Kani Kaya'nın Kurtuluş Rum Okulu'nda sergilediği resimler de bana bir hikayeyi çağrıştırıyor. Birbirine çok benzeyen bir kadın ve bir adam... Aynı dileklerde buluşmuş, aynı dilden akmış, aynı ruhta kavuşmuş ama farklı yerlerden yaralanmış bir kadın ve bir adam... Kadın boyun eğerek tuttuğu kadehe sahip çıkıyor ama kadeh onun değil. Çünkü boyun eğmezse tutamayacak o kadehi, omzuna uzanan bir el bulamayacak. Her şey kadını kendisi için teşvik eden adamın yüreğine bağlanmış. Bizim diyebilecekken benle dolmuş kadeh. Kadın adamın beninde bir yer bularak tükenmeyen bir şaraptan içebileceklerine inanmış ama kadeh, nedenini bilmediği bir huzursuzlukla dolmaya başlamış. Git gide acılaşan bu şarabın tadıyla,