ruhsal derinlik

                          Kalbimden geçenleri yazmadan uyuyamadığım gecelerim çoğaldı. İşte bu gecelerden önce içimde nereden geldiğini bilmediğim bir sıkıntı vardı. Dışarda gök gürlüyordu, şimşekler çakıyordu. İçimi ürperten o korkuya anlam veremiyordum. Çocuk değildim. Sıcak yatağımda yatarken üç beş gürültüden zarar gelmeyeceğini de biliyordum. Neydi bu ruhumu saran büyük felaketin habercisi? Tanrı'dan uzaklaştığımızı konuşuyorduk o gece. O'na yaklaştığımız anların acılarla dolu olduğunu hatırlıyorduk. Özlüyorduk o zamanları. O'na yakın hissetmeyi, bizi şefkatiyle sarıp sarmalamasını özlemiştik. Gözümden ırak gönlümde yakın bir dostumla bunları dile getiriyorduk o gece. Nasıl uyuduğumu bilmediğim neye uyandığımı ilk başta idrak edemediğim o gece...            Artık iyiyim demek istemiyorum. Her zamanki gibi diyorum. Her zamanki gibi varoluşsal sancılar içindeyim. Her zamankinden daha çok depreşti anlam arayışlarım. Bu kadarını kaldıramam düşüncesiyle en arka raflara sakl