ruhsal derinlik

    Koşarak gülmek geliyor içimden. İçimden kopan kahkahalarla yankı bulsun sokaklarım. Çığlık çığlığa bağrışalım. Duyan söylenerek bize katılsın. Üzgünken biri bir espri yapsın istiyorum mesela. Bir anda modum değişsin. Gözlerim ışıl ışıl olsun. Nefesim açılsın. Hayat bana seni seviyorum desin. Sen özelsin, değerlisin. İyisin. Güzelsin. Korkun yok, gerek olmadığını bilirsin. Seni yaşatıyorum. Hakkını ne de güzel verirsin biliyorum. Başın derde girdiğinde güvenin sarsılıyor, görüyorum. Korkularını yendiğinde huzurla atıyorsun adımlarını, izliyorum. Keşfetmeye bayılıyorsun. Beni seyretmekle yetinmiyorsun. Bazen başkasından görüyorsun, bazen de sen yaşıyorsun ama en sonunda öğreniyorsun. Her şeyin farkındayım. Güçlüklere aç olan ruhunu gücünle doyuruyorsun. Ama sen seninle nasıl övündüğümü bilmiyorsun. Fark ettin mi şimdi? Zamanını bekliyorum.

                                                      Korkuyorum yoğun duygularımdan.                  Niye böylesine sevmek istediğimi anlamıyorum.                 Neyin eksikliğini yaşıyorum ki ben?                 Çok düşünüyorum aslında.                 Nereye koymayı denesem sığdıramıyorum seni.                 Duramıyorsun içimde, en güvenli yerimde.                 Buraya cuk oturdun diyemiyorum işte.                 Ama senden vazgeçmek de ne mümkün daha yaşanmamış onca şeyimiz varken.                 Hayatlarımızı yan yana sürdürmek isterken.                 En soyut ifadelerle anlatıyorum seni kendime.                 O kadar yoksun ki...                 Bir o kadar devamlı süregelen.                 Erken yada geç kalınmış bir birliktelik değil hayalim.                 Yanında olmama izin verebilmen.                 Birazıyla yetinemeyeceğim kadar ilgini çekebilmem.                 Hislerim seni sevmekten önce, seni tanımaya yoğunlaşmakta..